Είναι εύκολο να είσαι ελεήμων στους ελεήμονες – σε αυτούς που αναγνωρίζουν τα λάθοι τους και προσπαθούν να τα διορθώσουν. Εξασκεί την ηθική μας λιγότερο από ότι τα μαθηματικά της 3ης δημοτικού εξασκούν έναν καθηγητή φυσικής.
Αλλά αφήνουμε αυτόν που μας πλήγωσε να είναι εχθρικός και εμετανόητος – και παλεύουμε όπως ένα οχτάχρονος όταν έρχεται αντιμέτωπος με ένα θεώρημα. Η μεγαλύτερη “αρετή” μας μένει μη αναγνωρίσιμη από αμετανόητους αμαρτωλούς. Δαγκώνουμε τα χείλη μας από το να πούμε αυτό που ξέρουμε – ότι όλο το σφάλμα είναι δικό τους, ότι είμασταν πάντα σωστοί.
Έτσι ο Χριστός μας δοκιμάζει με τα πολύ υψηλότερα στάνταρ του Θεού: “Kαι αν αγαπάτε εκείνους που σας αγαπούν, ποια χάρη οφείλεται σε σας; Eπειδή, και οι αμαρτωλοί αγαπούν εκείνους που τους αγαπούν… Eσείς, όμως, να αγαπάτε τούς εχθρούς σας, και να αγαθοποιείτε, και να δανείζετε, χωρίς να ελπίζετε σε καμία απολαβή·” Κατά Λουκάν 6:32,35.
Και έτσι παίρνουμε μία ιδέα της καρδιάς του Θεού, που μέσα στο χάος της ισχυρογνωμοσύνη μας, συνεχίζει να μας προσφέρει συγχώρεση – ολόψυχα και γενναιόδωρα: “ανακηρύσσονται, όμως, δίκαιοι, δωρεάν, με τη χάρη του, διαμέσου τής απολύτρωσης που έγινε με τον Iησού Xριστό·” Ρωμαίους 3:24.
Το έλεος είναι το περίεργο δώρο του Θεού σε εμάς, και όχι μία αρετή που αποκτούμε μέσω εξάσκησης ή αφοσίωσης. Η καλοσύνη του βγάζει έξω την καλυσύνης μας, και συγχωρούμε όπως μας έχει συγχωρέσει.
Λάβε το δώρο του. Και μείνε στο έλεος.
Πηγή: Adventist Review Podcast